واکنشی که دستاندرکاران باید به وضعیتهای خاص نشان دهند، بهطور ویژه در مرامنامهها مورد اشاره قرار نگرفته است و اصلاً امکان چنین کاری نیز وجود ندارد. مرامنامهها مباحث کلی و مورد وفاق جمعی را بیان میکنند و نمیتوانند دربرگیرنده همه وضعیتهایی باشند که ممکن است حین اجرای یک برنامه پیش آید.
یکی از دغدغههای اصلی مدیران هر رسانه این است که تا چه اندازه بر مخاطب خود اثر میگذارند.
انتظار سنتی از کارکردهای روابطعمومی در سازمانهای ایرانی، تریبونی برای بیان دیدگاههای مدیران و توجیه عملکرد سازمان است. این نگاه در ذات خود، مخاطب را منفعل میانگارد و روابطعمومی را به دهانی برای گفتن و نه گوشی برای شنیدن بدل میکند.