در سالهای اخیر و با گسترش دسترسی به اینترنت و تلفن همراه هوشمند، اکوسیستم خبر بازیگران بیشتری پیدا کرده است، این بازیگران از مقامهای دولتی و سیاسی، کنشگران مدنی، شرکتهای چندملیتی و غولهای اقتصادی هستند تا ارتشهای سایبری، ترولها و اوباش اینترنتی و در نهایت هم شهروندان عادی.
اصطلاح روزنامهنگاری برند یا Brand Journalism که چندان هم نوپدید نیست و تولد آن را به لری رایت، مدیر ارشد بازاریابی مکدونالد، در سال ۲۰۰۴ نسبت میدهند؛ روزنامهنگاری برند بین روزنامهنگاری سنتی و بازاریابی سنتی قرار میگیرد و به دنبال اطلاعرسانی بیطرفانه به مخاطب در راستای هدف برند است.
معنا و مفهوم دولت در کشور ما با آنچه در کشورهای توسعهیافته از دولت تعریف میشود، کاملاً متفاوت است.
من در سال ۲۰۱۴ با پروفسور پائولا پوایندکستر، رئیس وقت انجمن آموزش روزنامه نگاری و ارتباطات جمعی آمریکا (AEJMC) انجام دادم. او در آن گفتوگو تأکید کرده بود که چنانچه اقدامی جدی صورت نگیرد، جامعه آمریکا به یک جامعه بیسواد رسانهای تبدیل خواهد شد.
باید به نحوه انتخاب روزنامهنگاران و مدیریت آنها توجه داشته باشیم. در فرانسه و همچنین خیلی از کشورهای پیشرفته دنیا، زندگی روزنامهنگار وقف این کار است. او به طور پیوسته به این فکر میکند چه خبری را منتشر کند و اعتبار خود، سازمان خود و روزنامه را بالا ببرد.
یکی از دغدغههای اصلی مدیران هر رسانه این است که تا چه اندازه بر مخاطب خود اثر میگذارند.
آنانکه به دنبال نوشته های غربی ها در مورد ایران هستند، استیون کینزر (STEPHEN KINZER) را بخوبی می شناسند. وی در سالهای گذشته یکی از معروفترین کتاب ها در مورد «شاه» به نام «همه مردان شاه» را نوشت.
عباس رضائی ثمرین در دومین شماره ماهنامه مدیریت ارتباطات - تیر ماه - در مطلبی با عنوان سایه مستدام استالین بر سر روزنامهنگاری روسی آورده است :استالین زنده است!