به گزارش ما آنلاین، قبل از هر چیز باید گفت که تعریف بالا از خاطره لااقل از حیث محتوایی می‌تواند به نوعی بخشی از واقعیت را درباره این نوع از نوشته‌ها بیان کند. خاطره یک رسانه است؛ رسانه‌ای مکتوب و البته صبور.
خاطرات با دقت و با صبوری وقایعی را موشکافانه واکاوی می‌کنند که تا پیش از آن یا به علت نبود رسانه کمتر درباره زوایای مختلف آن بحث شده است یا به دلیل نبود پاره‌ای از شواهد برخی از جهات و زوایای آن اساساً مورد نگاه و استقبال قابل اعتنایی قرار نگرفته است.
اما آیا این رسانه صبور و البته دقیق توانسته است مخاطبان جدی و خاکستری حوزه کتاب در ایران را از آن خود کند و در صورت هر پاسخی به این سؤال، علت را باید در چه جست‌وجو کرد؟
بدون شک مخاطبان رسانه‌های گروهی در سال‌های اخیر به‌ویژه در سال‌های ابتدایی دهه ۸۰ شاهد ظهور و تولد انبوهی از آثار منتشر شده با این موضوع توسط ناشران عمدتاً دولتی بوده‌اند. آثاری که عمدتاً در تعارفاتی پرطمطراق، خبر از بکر و نو بودن آنها داده می‌شود و سخنرانان درباره آنها چنان سخن می‌گویند که گویی یک شاهکار ادبی خلق شده است اما بعد از عمده این نوع مراسم، کمتر نمونه‌ای از این آثار را می‌توان یافت که راه خود را به تنهایی و تنها با دستان خود در جامعه باز کرده و همانند یک رسانه هم‌افزا، خود تنها دلیل موفقیت خود شوند. نگاهی به آثاری همچون «دا» یا خاطرات آیت‌الله هاشمی رفسنجانی یا حجت‌الاسلام خلخالی و نیز خاطرات منتشر شده از سوی برخی از عناصر حکومتی در دوران پهلوی و نیز رزمندگان هشت سال دفاع مقدس نشان داده است که این آثار به طور عمده با تکیه بر دو عامل حضور شخصیت‌های کاریزماتیک در آثار توانسته‌اند مخاطب را به خود جلب کنند و نفس روایت و نوع روایت کمتر توانسته در این موضوع دخالت داشته باشد.
از سوی دیگر علاقه و عطش مخاطبان این آثار به کشف اطلاعات نامکشوف و تکمیل اطلاعات شخصی‌شان در قالب این متون توانسته آنها را با این نوشته‌ها پیوند دهد و بر اهمیت آنها به عنوان رسانه‌های صبور و خاموش راوی تاریخ بیافزاید.
با این وجود جذابیت موجود در این آثار و حرکت شتابزده برای تولید برخی از این آثار رفته‌رفته منجر به تولید بی‌کیفیت بخش عمده‌ای از آنها در طول سالیان گذشته شده و به تبع آن به نوعی اعتماد مخاطبان به اطلاعات ارائه شده در این آثار را تحت‌الشعاع خود قرار داده است. همین موضوع باعث شده این آثار را طور مشخص در شرایط فعلی نه به عنوان رسانه‌ای برای انتقال بخشی از اطلاعات تاریخی کشور که به عنوان برخی متون سفارش‌شده برای نگاشته‌شدن باقی بماند.
خاطرات؛ رسانه‌های صبور
آیا هر نوع نگاه به وقایع و رویدادهای بشری که به تبع به دلیل حضور نداشتن جمع زیادی از مردم در زمان وقوع، نیاز به بازخوانی و روایت دوباره دارد را باید خاطره‌گویی بدانیم؟
لینک کوتاه : https://cmmagazine.ir/?p=3343
