به گزارش ما آنلاین، علی ورامینی، سردبیر ماهنامه مدیریت ارتباطات در یادداشتی درباره عنوان ششمین روز از هفته ملی روابطعمومی «روابطعمومی، امیدآفرینی و آینده بهتر» آورده است:
«امید و آینده بهتر، مفاهیمی که این روزها خریدار ندارد شعار روز ششم هفته روابطعمومی امسال شده است. اما چرا در سختترین شرایط هم روابطعمومیها باید به این مفاهیم فکر کنند و بالاتر از آن با جدا شدن از جو حال، هرچقدر هم که ناامیدکننده باشد، به آیندهای بهتر فکر کنند؟
اول از همه برای اینکه ذات کار روابطعمومی همین است که مدام وضعیت فعلی را بهبود بخشد. در حقیقت باید که فارغ از نتیجه برای بهبود وضعیت، (منظور آن حوزهای است که میتواند تأثیرگذار باشد) دریغ نکند. البته که تمام سازمانها و نهادها و حتی کسبوکارها در کلیتشان این وظیفه ذاتی را دارند، اما باید توجه داشت که روابطعمومی در این امر پیشگام و در اولین جبهه قرار دارد.
روابطعمومی سازمان میتواند مجرای ورود، نظرات، انتظارات، شکایات، ناامیدیها، انگارهها و در کل بازنمایی از کلیت جامعه مخاطب سازمان که بخشی از کل جامعه را نمایندگی میکنند باشد. از اینرو روابطعمومی هر سازمان است که میتواند در بدترین شرایط هم با بازتاب صریح و حرفهای نظرات مخاطبان به سازمان متبوعش باشد تا سازمان بتواند با شناخت از وضعیت مخاطبان در راستای بهبود آن برنامهریزی کند و بهقول شیخ اجل، به قدر وسع بکوشد.
از سوی دیگر روابطعمومیهای هر سازمان از دو طریق با مخاطبان سازمان بیشترین تعامل را دارند. اول بهوسیله تولید محتوا در راستای اهداف سازمان است که در واقع حرف سازمان است و از طرف دیگر روابطعمومیها گوش شنوای مخاطبان سازمانها هستند. روابطعمومیها از این منظر هم در بحث امیدآفرینی تأثیر مثبتی میتوانند داشته باشند. اول در استراتژیای که برای تولید محتوای خود در نظر میگیرند با عنایت به تمام شرایط و حال عمومی جامعه، بتواند بر عناصر امیدبخش تأکید کند. خیلی مهم است که این امیدبخشی بهگونهای نباشد که نقض غرض کند.
برای همین در نظر گرفتن شرایط کلی جامعه و تعیین استراتژی تولید محتوا بر این اساس خیلی مهم است. تولید محتوایی که با شرایط جامعه همخوانی نداشته باشد و به سمت شعارهای دور از واقعیت برود قطعاً نتیجه عکس خواهد داشت.
از سوی دیگر روابطعمومیها در مواجهه با مخاطبان سازمان با رعایت یک سری اصول اخلاقی و آداب میتوانند این حس را به مخاطب القا کنند که برای آنها کرامت دارند و مهم هستند. حتی روابطعمومی باید پا را فراتر از این بگذارد و این آداب را در ارتباطات درونسازمانی خود و ارتباط دیگر بخشهای سازمان با مخاطبان هم نهادینه کند. هیچ چیز مانند بیتوجهی و نادیده انگاشتن به انسان حال بد نمیدهد. آدمی که گمان کند مورد توجه است میتواند در دلش امید پیدا میکند و حتی میتواند به آینده بهتر فکر میکند.»
انتهای پیام